«Όταν ακούω μουσική», «Όταν είμαι στο γήπεδο», «Όταν παίζω Call of duty», «Όταν είμαι με την παρέα», «Όταν με αγκαλιάζουν», «Όταν κάνω καράτε», «Όταν κάνω γυμναστική», «Όταν είμαι με φίλους», «Όταν τρώω σουβλάκια», «Όταν τραγουδώ», «Όταν είμαι ερωτευμένη», «Όταν χορεύω», «Όταν είμαι θάλασσα»…
Όλα αυτά και πολλά άλλα είναι γραμμένα με κιμωλία στον τοίχο κάτω από την ατάκα «Είμαι ευτυχισμένος όταν…».
Εσύ, τι απαντάς στο πολύ απλό ερώτημα του οποίου όμως η απάντηση ενίοτε είναι απίστευτα δύσκολη:
Τι σε κάνει πραγματικά ευτυχισμένο;
Πρόσφατα, το πανεπιστήμιο Χάρβαρντ έδωσε τη συνταγή της ευτυχίας, η οποία προέκυψε έπειτα από μελέτη 75 χρόνων και αφού οι επιστήμονες παρατήρησαν την καθημερινότητα 724 ανθρώπων. Και μάντεψε τι αποφάνθηκαν; Όχι, ούτε τα πλούτη ούτε η δόξα κάνουν κάποιον ευτυχισμένο, αλλά η ποιότητα των σχέσεων.
Σε μια άλλη εξέλιξη, ένα άρθρο του Business Insider που κυκλοφόρησε τις τελευταίες ώρες στο διαδίκτυο, παρουσιάζει έναν 69χρονο guru, τον Matthieu Ricard, τον οποίο οι επιστήμονες αποκαλούν τον «πιο ευτυχισμένο άνθρωπο στον κόσμο». Ο Ricard μάς ενημερώνει ότι το μυστικό της ευτυχίας είναι κάτι που απαιτεί μόνο ένα 15λεπτο από τον καθημερινό μας χρόνο.
Αλήθεια, μπορείς να κάτσεις για λίγο (ίσως πριν διαβάσεις την εκδοχή του Ricard) και να σκεφτείς τι πραγματικά σε κάνει ευτυχισμένο.
Είναι κάπου εδώ που μας έρχεται ξανά στο μυαλό η κλισέ ατάκα του John Lennon που ανά τακτά χρονικά διαστήματα ξεθάβεται από διάφορους και ποστάρεται στο facebook:
Οπότε, μια και μιλάμε για μικρά παιδιά, μια και μιλάμε για την ευτυχία, δεν θα μπορούσαμε να μην σταθούμε στην ωραία δράση που έγινε πριν από λίγο καιρό σε Γυμνάσιο της πρωτεύουσας και υπάρχει ως ντοκουμέντο στο youtube.
«Μαθητές στην Ευτυχία». Αυτός ακριβώς ήταν ο τίτλος του project που διοργανώθηκε στοΓυμνάσιο Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου, στην Λακατάμεια της Λευκωσίας,
Συγκεκριμένα, οι μαθητές του σχολείου είχαν την ευκαιρία να συμμετάσχουν σε σχετικά εργαστήρια καθώς και άλλες δράσεις που απώτερο στόχο είχαν να τους βοηθήσουν να αναπτύξουν πιο θετικές προσεγγίσεις στη ζωή τους. Ένα από τα αποτελέσματα αυτής της ημερίδας ήταν και η δημιουργία του «Τοίχου της Ευτυχίας».
Με τη βοήθεια της καθηγήτρια της Τέχνης, Χαράς Ευσταθίου, καθώς και άλλων ατόμων της κοινότητας, σε κεντρικό σημείο του σχολείου ετοιμάστηκε ο τοίχος της ευτυχίας, πάνω στον οποίο οι μαθητές έχουν την δυνατότητα να αναθεωρούν και να υπενθυμίζουν στους εαυτού τους ποια πράγματα τους κάνουν ευτυχισμένους ώστε να δρουν για αυτά.
Την δράση «Μαθητές στην Ευτυχία» οργάνωσαν η Εκπαιδευτική Ψυχολόγος Δήμητρα Νικολάου της Υ.Ε.Ψ. του Υπουργείου Παιδείας και ο Στέλιος Κτώρας, Σύμβουλος Επαγγελματικής Αγωγής της Υπηρεσίας Σ.Ε.Α. του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού Κύπρου, σε συνεργασία με εξωτερικούς σχολικούς ψυχολόγους, μερίδα καθηγητών και μαθητών του σχολείου.
Όπως αναφέρει στη CITY η κα Δήμητρα Νικολάου, «σε μια εποχή όπου η κοινωνική κρίση και η κρίση αξιών είναι τόσο ορατή, είναι επιτακτική η ανάγκη ενός σχολείου όπου εκτός από εκπαίδευση, παρέχει παιδεία και μόρφωση».
«Στο σχολείο, το κάθε παιδί χρειάζεται να έχει την ευκαιρία, σε ένα οργανωμένο και σταθερό πλαίσιο, πέραν από τις γνωστικές του ικανότητες, να αναπτύξει αξίες, καθώς και τα στοιχεία της προσωπικότητας του, τις μοναδικές του δυνατότητες, τις δεξιότητες ζωής που θα τον καταστήσουν ανθεκτικό, ευτυχισμένο και ωφέλιμο στην κοινωνία. Τα παιδιά μέσα από το σχολείο τους, και υπό την καθοδήγηση πάντοτε της οικογένεια τους, χρειάζεται να μάθουν να στηρίζονται στις δυνάμεις τους, να δοκιμάζονται και να μαθαίνουν να λειτουργούν έξω από τη ζώνη της άνεσης τους ούτος ώστε να αναπτύξουν χαρακτήρα.
Αρκετά συχνά, παρατηρούμε τα σημερινά παιδιά να είναι φίλαυτα και σκληρά στις σχέσεις τους με τους συμμαθητές τους, να μην συμπάσχουν με την δυστυχία, να χλευάζουν τις αδυναμίες των άλλων και κάποιες άλλες φορές να εμφανίζουν αδιαφορία για τους ανθρώπους που φαίνονται ότι χρειάζονται βοήθεια. Η επιστήμη της ψυχολογίας – διαμέσου των γνωστικό συμπεριφοριστικών της προγραμμάτων-, η αντιρατσιστική εκπαίδευση, η εκπαίδευση για την ειρήνη, τα προγράμματα που ενισχύουν τις κοινωνικές σχέσεις των μαθητών -ο Κύκλος της Υποστήριξης- καθώς και τα προγράμματα που εντάσσονται στη θετική εκπαίδευση όπως είναι για παράδειγμα τα προγράμματα που στοχεύουν στην ανάπτυξη της ενσυνειδητότητας (mindfulness) ή του αυτοελέγχου στους μαθητές, είναι πλέον αναγκαία να υιοθετηθούν από όλα τα σχολεία.
Ευχή μας είναι τέτοιες δράσεις όπως και πολλές άλλες που ήδη γίνονται σε άλλα σχολεία της Κύπρου, να συνεχίσουν να γίνονται με περισσότερη ωστόσο συχνότητα και συστηματικότητα, καθώς και να ενταχθούν στα αναλυτικά προγράμματα των σχολείων μας».
Όσο κι αν το θεωρούμε δεδομένο, η ευτυχία δεν είναι κάτι αυτονόητο. Οπότε, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, καλό θα ήταν να βάζουμε τα παιδιά μας σε μια διαδικασία να σκέφτονται τι πραγματικά είναι αυτό που τα κάνει ευτυχισμένα, ώστε να δρουν γι’ αυτά. Και σίγουρα το σχολείο, μέσω της εκπαίδευσης, της παιδείας και της μόρφωσης μπορεί και πρέπει να βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση.
