Αν ήταν διήγημα θα ξεκινούσε κάπως έτσι:
Αν επισκεπτόμουν ψυχολόγο με απλά λόγια θα προσπαθούσε να παρουσιάσει το ιατρικό μου προφίλ ως εξής: «εμφανή στοιχεία έντονης απογοήτευσης που οδήγησαν σε καταστολή του στοιχειώδους αμυντικού σου συστήματος με αποτέλεσμα την ενίσχυση μιας παθητικής στάσης προς στις εξελίξεις, που την σιγοντάρει η τρομοκρατία που δέχθηκες, ώστε να επικυρωθεί η τωρινή σου κατάσταση ως επιδιωκόμενο αποτέλεσμα..»
Μέσα σ’ αυτό το εσωτερικό μου κλίμα ενημερώθηκα για τις λεπτομέρειες του σχεδίου νόμου για το Ασφαλιστικό. Μία χιονοστιβάδα καταδιώκει τη ζωή μου και νιώθω πολύ μικρός ν’ αντιδράσω. Τα μπλόκα των αγροτών τα βλέπω γραφικά. Την άρνησή τους για συμμετοχή στο διάλογο με την κυβέρνηση μία κατευθυνόμενη ενέργεια για να κορυφωθεί η ένταση μέχρι να συμβιβαστούν. Βλέπω τα παραταγμένα τρακτέρ δεξιά κι αριστερά (σημειώστε το αυτό: «Δεξιά κι Αριστερά», άθελά του είναι πολιτικό σχόλιο!) του δρόμου για το σχολείο, χωρίς να συνειδητοποιώ πως γράφεται μία ιστορία στο κεφάλαιο «Εργασιακά» που η μάχη είναι δύσκολη και προκαλεί τον κάθε ιστορικό να την παρακολουθήσει με έντονο ενδιαφέρον.
Την Τρίτη που σχολάω στη μία έτυχα τον έναν κόμβο κλειστό και ταλαιπωρήθηκα αρκετά. Όμως, υπομονετικά, ή ίσως με σχετική απάθεια, ακολούθησα τις υποδείξεις της τροχαίας, οδήγησα στην παράκαμψη του δρόμου και με καθυστέρηση μίας ώρας ήμουν σπίτι μου. Έχω ένα καλό όμως (ή μήπως είναι κακό;). Ξεχνάω εύκολα πλέον. Ως το απόγευμα το είχα ξεχάσει. Όπως ξέχασα και τις λεπτομέρειες του σχεδίου νόμου που είχα διαβάσει. Ξέρετε, είναι και η καθημερινότητα που τρέχει και δεν μ’ αφήνει να καταστρώσω ένα σχέδιο δράσης. Οπότε καλύτερα να παραμείνω ήσυχος στην ασφάλεια των τετριμμένων επαναλήψεων και του σπιτιού, το οποίο έτσι κι αλλιώς γλιτώνει τον πλειστηριασμό, εφόσον μένω στο ενοίκιο!
Ξεχνιέμαι και ξεχνάω λοιπόν. Έτσι ξέχασα και τις πενθήμερες απεργίες του 2013 που ξεκίνησαν ένθερμα και παραδοθήκαμε άνευ όρων. Έτσι ξέχασα τι μισθό έπαιρνα το 2009. Έτσι ξέχασα τι ίσχυε ως τώρα για τον υπολογισμό των συντάξεων, για το εφάπαξ, για την μισθολογική μου ωρίμανση, για τα εργασιακά μου δικαιώματα. Ειδικά όταν οι συζητήσεις επικεντρώνονται στο 1,5 εκατομμύριο ανέργων, εγώ σωπαίνω και προσεύχομαι στο θεό μου που ακόμη έχω δουλειά. Και μάλιστα ΔΟΥΛΕΙΑ, όχι ένα παράγωγό της, όπως ημιαπασχόληση, μερική απασχόληση, σύμβαση έργου και ό,τι άλλο έχει εφεύρει ο σύγχρονος καπιταλισμός για να ταξινομήσει τις ελαστικές σχέσεις εργασίας. Δόξα τω Θεώ. Εγώ έχω δουλειά. Σύνταξη δεν θα προλάβω να πάρω μάλλον, μα έχω ΔΟΥΛΕΙΑ! Και δεν είμαι αχάριστος. Δεν δημιουργώ φασαρίες στο κράτος. Αθόρυβα ζω. Ξυπνάω, πηγαίνω στο δουλειά, επιστρέφω σπίτι, δεν γκρινιάζω, εφαρμόζω τα νέα προγράμματα, διδάσκω στα παιδιά στο σχολείο πώς να υπακούν κι αυτά, δεν απεργώ και όταν με ρωτούν «Γιατί;» φυσικά αναφέρω πως το έχω φιλοσοφήσει και κατέληξα στα εξής:
- Η απεργία είναι ξεπερασμένος τρόπος αντίστασης. (Κι ας όλα τα εργατικά δικαιώματα που ίσχυαν ως τώρα είχαν κατακτηθεί με απεργίες!)
- Η απεργία απλά χαρίζει το μεροκάματο της ημέρας στο ταμείο του κράτους, που τρίβει τα χέρια του γι’ αυτό. (Κι ας όταν γίνονται απεργίες με συμμετοχή της πλειοψηφίας ισχύει ό,τι αναφέρθηκε προηγουμένως για την κατάκτηση των εργασιακών δικαιωμάτων για πληρωμές, ωράρια, άδειες, συντάξεις, συνθήκες εργασίας κ.α.)
- Εγώ έχω τη συνείδησή μου καθαρή, γιατί στο κάτω κάτω δεν τους ψήφισα. Ας απεργήσουν όσοι τους ψήφισαν!
- Κι αν δεν σας έχω πείσει ακόμη, σας ανακοινώνω πως ΔΕΝ ΔΥΝΑΜΑΙ να απεργήσω γιατί ο μισθός μου έχει συρρικνωθεί τόσο πολύ πια, που μετρώ και το τελευταίο μου ευρώ. Οπότε δεν μπορώ να θυσιάσω 50 με 70 ευρώ, για μία ημέρα απεργίας. ΔΕΝ μου φτάνουν. ΔΕΝ θα βγάλω το μήνα μου.
Το μόνο που με ανησυχεί είναι οι στιγμές που ξυπνά μέσα μου ο επαναστάτης έφηβος που ήμουν κάποτε. Εκείνος που έκανε αποχή και κατάληψη στο σχολείο για να διεκδικήσει να πάει Εκδρομή, όταν οι καθηγητές δεν συνόδευαν στην τριήμερη και του στερούσαν ένα από τα δικαιώματά του. Σύσσωμοι τότε ΟΛΟΙ οι μαθητές κάναμε αποχή και κατάληψη. Οι καθηγητές διαπραγματευόντουσαν ουσιαστικά μαζί μας και εφόσον μας έβλεπαν ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΥΣ, και με την ωριμότητα να δεσμευτούμε πως δεν θα προκύψουν προβλήματα στην εκδρομή, τελικά κερδίζαμε το Αυτονόητο. Αυτό που χάνουμε σήμερα ως ενήλικοι πια. Τότε κερδίζαμε την εκδρομή. Με σκληρή διαπραγμάτευση. Σήμερα που χάνουμε το μισθό, τη σύνταξη, την κοινωνική ασφάλιση, την αξιοπρέπεια, την δυνατότητα να ΜΠΟΡΟΥΜΕ να απεργήσουμε, σήμερα, παραδίδουμε εαυτό στην αδράνεια του «Η κατάσταση δεν αλλάζει».
Μα αυτό επιδίωκαν να πιστέψουμε. Και άντε όλοι οι άλλοι! Αν αυτό το πιστέψει ο εκπαιδευτικός, ο δάσκαλος των παιδιών, τι θα διδαχτούν οι νέες γενιές; Ποιος έχει συνειδητοποιήσει την ευθύνη της διδαχής μέσω του παραδείγματος; Πέρα από τα βιβλία, το γνωστικό αντικείμενο, τα μεγαλύτερα μαθήματα τα διδάσκουμε στα παιδιά με τη στάση μας, τη συμπεριφορά μας και τις αποφάσεις μας. Μάλλον το μάθημα δεν τελειώνει μόλις βγούμε από την αίθουσα. Μα τότε αρχίζει!
Διδάσκουμε στα παιδιά για τις γενιές και τους ήρωες που κέρδισαν ιστορικές μάχες, θυσιάζοντας ακόμη και τη ζωή τους. Γιατί αλήθεια τόσες γιορτές, παρελάσεις και αργίες, για την 28η Οκτωβρίου, την 25η Μαρτίου, το Πολυτεχνείο, την Πρωτομαγιά; Γιατί; Για να χάνουμε μάθημα; ΓΙΑΤΙ; Αν δεν μπορούμε να παραδειγματιστούμε και να τις κάνουμε πράξη σύγχρονης ζωής;
4 Φλεβάρη απεργία. Είπα, «ΔΕΝ αντέχω να απεργήσω. Μετράω ένα ένα τα ευρώ για να βγάλω το μήνα μου».
Εξάλλου και στην έστω μικρής εμβέλειας δημοσκόπηση που έκανα στον κλάδο μου, τους Εκπαιδευτικούς της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, η συντριπτική πλειοψηφία είναι σιωπηλοί, δεν εμπλέκονται σε ανάλογες συζητήσεις, την ώρα που ανοίγει το θέμα κάνουν πως διορθώνουν τεστ και διαγωνίσματα και σκύβουν το κεφάλι στα γραπτά τους.
Το επεξεργάζομαι έντονα το σκηνικό και παλεύω να κάνω συσχετίσεις για να μεταφράσω αυτήν την συμπεριφορά. Παρόλο που ένας δυο γραφικοί τύποι θα μιλήσουν ένθερμα για την απεργία, θα συζητήσουν την χιονοστιβάδα μέτρων του 3ου μνημονίου που θάβει τη σύνταξη στη στάθμη λίγο πάνω από το ΜΗΔΕΝ, οι ακροατές δεν συμμετέχουν.
Μετά από τόση πολιτική τρομοκρατία, μετά από τόση πολιτική απογοήτευση, σχεδόν ομηρία του κάθε εργαζόμενου, επέρχεται το σύνδρομο της Στοκχόλμης. Αυτό είναι! Οι επιστήμονες αναφέρουν πως συνήθως εμφανίζεται στο 8 με 10% των θυμάτων της ομηρίας. Σήμερα οι διαπιστώσεις προδίδουν πως το εν λόγω σύνδρομο έχει προσβάλλει ένα μεγάλο ποσοστό εργαζομένων – ομήρων, και τους ωθεί να δείχνουν μία συμπάθεια στο βιαστή τους. Μα ο βιαστής είναι πάντα βιαστής.
Πάντα υπάρχει η επιλογή να μην συνθηκολογήσεις μαζί του, να τον καταγγείλεις, να υπερασπιστείς τον εαυτό σου και τη ζωή σου και να θυμηθείς μέσα στη φυλακή σου πως:
«Όταν δεν αντέχεις οικονομικά να κάνεις απεργία, αυτός ΑΚΡΙΒΩΣ είναι ένας σπουδαίος λόγος για να κάνεις. Ίσα που προλαβαίνεις να αποτρέψεις την σκλαβοποίησή σου.»
Καλή Δύναμη στις μάχες που έρχονται, αναλαμβάνοντας την ευθύνη των μαθημάτων που διδάσκουμε μέσω του παραδείγματος στα παιδιά μας. Ας μην είμαστε η γενιά που θα γραφτεί στην ιστορία την οποία θα διδάσκονται τα εγγόνια μας, ως αυτή που χάρισε τα πάντα χωρίς ούτε μία προσπάθεια ουσιαστικής αντίστασης.
4 Φλεβάρη απεργία. Και ίσως αυτό είναι μόνο η αρχή.
Και να θυμάστε: Δεν είναι διήγημα, είναι η ίδια η Ζωή μας.
Κάκια Παυλίδου – Εκπαιδευτικός ΠΕ19
Πηγή: alfavita
