-Θέλω να γράψω κάτι για ένα καθηγητή που είχα στο λύκειο και είναι ένας πολύ γαμάτος τύπος.
-Τίτλος;
-«Ο γαμάτος καθηγητής που με σημάδεψε».
(ακούγονται γέλια από αριστερά μου)
- Μέντορας ρε φίλε, είναι πιο «touchy». Είναι πολύ σημαντικό ένας άνθρωπος να έχει μέντορα και δεν έχουν όλοι (αυτό ακούστηκε από δεξιά που είναι ο αγγλομαθής). Βρες κάτι για μέντορα.
Δε μου αρέσει ιδιαίτερα σαν λέξη, αλλά θα το δεχτώ. Θα μιλήσω για τον δικό μου μέντορα.
Στο γυμνάσιο ήμουν θεωρητικά ένας καλός μαθητής που απλά βαριόταν να διαβάσει, πράγμα που μεταφράζεται ως ένα χαλαρό και χωρίς ιδιαίτερη πίεση, 16 μέσο όρο. Στο λύκειο άρχισε να χάνεται η μπάλα, να τρέχω στα γήπεδα, να γκομενίζω και να δουλεύω (πολύ βασικό). Αυτό σε ελεύθερη μετάφραση είναι 9.7 μέσο όρο και κάθε Κυριακή εκκλησία για τα ευχαριστήρια στο Μεγαλοδύναμο.
Σε όλα αυτά, πρέπει να συνυπολογιστεί το γεγονός ότι είχα ήδη αναπτύξει άριστη σχέση με το διάβασμα, αρκεί να μην είχε να κάνει με το σχολείο. Μοιραία, ο μόνος τρόπος για να με πείσει κάποιος καθηγητής να ανοίξω κανένα βιβλίο ήταν να με κάνει να πιστέψω πως δεν μαθαίνω κάτι λόγω σχολείου, αλλά μόνο γιατί είναι ωραίο να το ξέρω. Πέρασαν δεκάδες καθηγητές το μαρτύριο του να με έχουν μαθητή. Και τους ζητώ συγγνώμη. Ένας μόνο κατάφερε να με τιθασεύσει.
Δευτέρα λυκείου, 22 άτομα στο τμήμα της Θεωρητικής κατεύθυνσης. Δηλαδή εγώ και άλλα δύο αρσενικά ανάμεσα σε 19 κορίτσια. Οι άλλοι δύο καλοί έως άριστοι μαθητές, όπως και οι κυρίες. Πρώτο μάθημα. Εμφανίζεται ο καθηγητής ο οποίος είναι ψηλός με λευκό μουστάκι, λίγο αχτένιστο μαλλί και γυαλιά πρεσβυωπίας που τα ακουμπάει στην άκρη της μύτης αποφεύγοντας τακτικά την οπτική επαφή με το συνομιλητή του. Και η πρώτη του κουβέντα είναι. «Συγγνώμη, αλλά μου έδωσαν Λατινικά. Δε μου έδωσαν μια Λογοτεχνία να είμαστε όλοι χαρούμενοι. Αλλά θα τη βρούμε την άκρη».
Για τα επόμενα δύο χρόνια, πριν αρχίσει το μάθημα, θα λέει από έναν καλό λόγο για κάθε μαθητή ξεχωριστά. Θα κάνει χιούμορ, πολλές φορές σόκιν, σαν κανονικός άνθρωπος δηλαδή και χωρίς καν να προσπαθεί να μπει στα στενά όρια του καθωσπρεπισμού. Αυτό οι μαθητές το εκτιμούσαν. Μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα είχε κερδίσει το σεβασμό χωρίς ποτέ να τον έχει ζητήσει. Ήταν ο μοναδικός καθηγητής που εν μέσω μαθήματός του, αν χτυπούσε κουδούνι για διάλειμμα, δεν κουνιόταν κανείς μέχρι να τελειώσει αυτό που έλεγε. Και αυτό είναι τεράστια κατάκτηση για έναν εκπαιδευτικό.
Το σύστημα όμως τον αφήνει να κάνει τη δουλειά του; Ούτε καν προσπαθεί. Πιθανολογώ πως αν κάποιος ρωτήσει τους συμμαθητές μου για εκείνον, η απάντηση που θα πάρει θα είναι του τύπου «φοβερός άνθρωπος, αλλά το μάθημα ήταν μπουρδέλο/βγάλαμε τη μισή ύλη/έγραψα 15 στα λατινικά επειδή μας διάβαζε Λειβαδίτη αντί να κάνουμε το κανονικό μάθημα».
Τα παραπάνω, τα κατανοώ για κάποιον που επιθυμεί να προοδεύσει και είτε θέλει είτε όχι, αναγκάζεται να το κάνει εντός αυτού του κάκιστου συστήματος. Σε ό,τι έχει να κάνει με μένα, μιλάω ξεκάθαρα εκ του ασφαλούς γιατί δεν είχα καμία διάθεση να δώσω πανελλήνιες, οπότε απολάμβανα και με το παραπάνω την απότομη διακοπή της περιγραφής του ιστορικού-διηγηματικού cum, για να ακούσω ένα απόσπασμα από τη Σονάτα του Σεληνόφωτος ή κάτι από Ρίλκε.
Αυτός ο κύριος είναι ο άνθρωπος που συνέβαλλε ουσιαστικά στο να γίνω αυτό που είμαι σήμερα. Έστω κι αν το κατάλαβα πολύ καιρό αργότερα. Έστω κι αν εκείνος δεν το ξέρει καν. Τα βιβλία των λατινικών είναι τα μοναδικά που έχω κρατήσει. Τα έχω γεμίσει με τα ποιήματα που μας πέταγε σε άκυρες στιγμές. Αν έχει σημασία, έγραψα 0.02 στα λατινικά στις πανελλήνιες. Αλλά δεν έχει σημασία.
Ο κύριος αυτός συγκέντρωσε το θαυμασμό όλης της χώρας, χάρη στη Λιάνα Κανέλλη που ανέγνωσε στο ραδιόφωνο του City 99,5 (πριν 6 χρόνια) την επιστολή που δίνει σε κάθε μαθητή του πριν τις πανελλήνιες. Έψαξα, βρήκα το ηχητικό και σας το χαρίζω παρακάτω. Η επιλογή για να μπορέσετε να το κατεβάσετε είναι ενεργή γιατί αυτά που ακούγονται είναι ο αφρός της παγκόσμιας λογοτεχνίας και αξίζει να μοιράζεται απλόχερα.
Κυρ-Γιάννη, ευχαριστώ.
του Νίκου Μπόβολου
