Αγαπητοί και αγαπητές
Συνάδελφοι και συναδέλφισσες.
Το 17ο συνέδριο της ΟΛΜΕ πραγματοποιείται σε μια πολύ κρίσιμη για τους εργαζόμενους και τη χώρα μας συγκυρία. Πέντε χρόνια βάρβαρης μνημονιακής πολιτικής σκληρής λιτότητας και περικοπών στα βασικά κοινωνικά αγαθά (παιδεία, υγεία, ασφάλιση κ.λπ.). Κάθε χρόνο την τελευταία πενταετία αυξάνονταν οι επιπτώσεις αυτής της βάρβαρης για τη νέα γενιά, αλλά και για ολόκληρη την κοινωνία, πολιτικής.
Στην χώρα μας, η εφαρμογή των μνημονίων αποτέλεσε εργαστήριο παραγωγής μιας ακραίας νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Οι κοινωνικές προεκτάσεις αυτής της πολιτικής είναι δραματικές για τους εργαζομένους• είναι όμως ακόμη πιο δραματικές για την πιο ευαίσθητη ομάδα πολιτών, τους νέους. H ανεργία ανάμεσα στους νέους έφτασε το 60%, ενώ μεγάλωσε δραματικά και το ποσοστό των νέων χωρίς πρόσβαση στην εργασία ή στην εκπαίδευση και κατάρτιση αλλά και o δείκτης φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού στους νέους ηλικίας κάτω των 18.
Βιώνοντας το τελευταίο διάστημα τους εκβιασμούς που ασκούνται για τη συνέχιση αυτής της πολιτικής από την Ευρ. Ενωση και το ΔΝΤ, αντιλαμβανόμαστε πλέον με βιωματικό τρόπο την αλήθεια πως αυτή η πολιτική πρέπει οριστικά να σταματήσει, να ανατραπεί.
Θέλουμε και από το βήμα του 17ου συνέδριου της ΟΛΜΕ να δηλώσουμε σήμερα ότι εμείς παραμένουμε σταθεροί στους στόχους και τα αιτήματά μας.
Λέμε όχι στις πολιτικές των μνημονίων
Στεκόμαστε απέναντι σε κάθε αντιλαϊκή πολιτική.
Υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα του κόσμου της εργασίας.
Υπερασπιζόμαστε το δημόσιο σχολείο
Οι σημαντικότερες επιπτώσεις αυτής της πολιτικής στην παιδεία είναι οι περικοπές των δαπανών και η τεράστια υποχρηματοδότηση, οι παρεμβάσεις και οι αλλαγές στο περιεχόμενο της εκπαίδευσης με αντιεκπαιδευτικό πρόσημο και οι αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών.
Οι περικοπές στις δημόσιες δαπάνες για την παιδεία οδήγησαν στο τραγικά χαμηλό ποσοστό του 2,47% επί του ΑΕΠ για το 2015 (όταν ο μέσος όρος στην Ευρώπη είναι 5,5%). Μια σειρά μέτρων δυσκόλεψαν ακόμα περισσότερο τη μάθηση των παιδιών. Αναφέρω χαρακτηριστικά τις καταργήσεις και συγχωνεύσεις σχολείων, που αναγκάζουν παιδιά να μετακινούνται καθημερινά σε μεγάλες αποστάσεις και οδηγούν σε σχολεία – μαμούθ. Τη δημιουργία βαρυφορτωμένων τμημάτων με 30 παιδιά στην τάξη. Την υποβάθμιση ή κατάργηση βασικών εκπαιδευτικών δομών και υποστηρικτικών υπηρεσιών.
Η καθιέρωση του «Νέου Λυκείου», με την τράπεζα θεμάτων και την αλλαγή του τρόπου προαγωγής από τάξη σε τάξη, αύξησε ακόμη περισσότερο τη μαθητική διαρροή. Ο τελικός στόχος ήταν η μείωση του αριθμού των μαθητών στο Λύκειο και η εξώθησή τους στη πρόωρη μεταγυμνασιακή στενή κατάρτιση και τη μαθητεία, ένα θεσμό που δημιουργήθηκε με το νόμο 4186, έξω από το τυπικό εκπαιδευτικό σύστημα.
Ίσως πιο σημαντικό από όλα ήταν η παρέμβαση που έγινε στο ίδιο το περιεχόμενο και το χαρακτήρα του σχολείου. Ο στόχος ήταν να βαθύνει με όλα αυτά τα μέτρα η δημιουργία ενός σχολείου που εξοβελίζει την παιδαγωγική, περιορίζει τη γενική μόρφωση και την πολυδιάστατη γνώση, και προάγει τον άκρατο ανταγωνισμό και την φροντιστηριοποίηση μέσα κι έξω από το σχολείο.
Οι κατευθύνσεις του ΟΟΣΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης χαράχτηκαν βαθιά στο σώμα του δημόσιου σχολείου. Είναι χαρακτηριστικό πως για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, όπως καταγράφεται στο κείμενό της για τον «ανασχεδιασμό της εκπαίδευσης», ως σημαντικότερες εκπαιδευτικές αξίες αναδεικνύονται η επιχειρηματικότητα και ο ανταγωνισμός και η εκμάθηση αποσπασματικών δεξιοτήτων. Οι ανθρωπιστικές αξίες και η συνολική γνώση πάνε περίπατο. Η εφαρμογή αυτών των κατευθύνσεων επιταχύνθηκε με τα μνημόνια.
Οι εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών, η δημοκρατία και η συλλογικότητα στο χώρο του σχολείου βρέθηκαν στο στόχαστρο αυτών των πολιτικών. Η αύξηση των ελαστικών σχέσεων εργασίας των εκπαιδευτικών, η οικονομική και εργασιακή εξαθλίωσή τους, η αύξηση των πειθαρχικών διώξεων ακόμα και για συνδικαλιστική δράση, επιδείνωσαν δραματικά το κλίμα στα σχολεία, καθώς είναι κοινή πεποίθηση, αλλά και επιστημονική παραδοχή, πως η επιβάρυνση των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών έχει αρνητική επίπτωση στην ποιότητα του εκπαιδευτικού έργου, γιατί οι εργασιακές σχέσεις των καθηγητών είναι και συνθήκες μάθησης των μαθητών.
Ταυτόχρονα η αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών και η άρνηση πρόσληψης νέων εκπαιδευτικών (παρά την τεράστια μείωση προσωπικού κατά 27 % από το 2010 έως το 2014) είχαν δραματικές επιπτώσεις στην καθημερινή λειτουργία του δημόσιου σχολείου.
Από την άλλη η προώθηση της βάρβαρης αξιολόγησης – χειραγώγησης έγινε με πραγματικό στόχο την κατηγοριοποίηση και το κλείσιμο σχολείων αλλά και την ενίσχυση του ανταγωνισμού ανάμεσα στους εκπαιδευτικούς και τη διάλυση κάθε έννοιας συλλογικότητας. Η αξιολόγηση μαζί με την αυστηροποίηση του πειθαρχικού δικαίου και την αυτοδίκαιη αργία δημιούργησαν συνθήκες τρομοκράτησης και φόβου στα σχολεία.
Την τελευταία διετία οι αγώνες μας κορυφώθηκαν ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας. Το τελευταίο διάστημα το σ.κ. των εκπαιδευτικών κατέγραψε σημαντικές κατακτήσεις.
Χαιρετίζουμε την επιστροφή στην εκπαίδευση των συναδέλφων μας, εκπαιδευτικών της ΤΕΕ που είχαν τεθεί σε διαθεσιμότητα, που πραγματοποιήθηκε ήδη. Η λήξη της διαθεσιμότητας και η κατάργηση του ίδιου του βάρβαρου αυτού θεσμού με το νόμο 4325 και η επαναφορά των εκπαιδευτικών και των πενήντα ειδικοτήτων της δευτεροβάθμιας τεχνικής – επαγγελματικής εκπαίδευσης, που είχαν καταργηθεί σε μια νύχτα, καθώς και η επαναλειτουργία των τομέων και των ειδικοτήτων υγείας πρόνοιας, αισθητικής-κομμωτικής και εφαρμοσμένων τεχνών οι οποίες με το νόμο 4327 επαναλειτουργούν στα ΕΠΑΛ, αποτελούν μια από τις μεγαλύτερες νίκες του εκπαιδευτικού κόσμου.
Όλους αυτούς τους 22 μήνες σκληρών και ανυποχώρητων αγώνων το δίκαιο των αιτημάτων μας, έδινε σε όλους δύναμη κι ελπίδα. Υποδειγματικός αγώνας, που συσπείρωσε τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς, που αυτοοργανώθηκαν με τις συντονιστικές τους επιτροπές σε σταθερή συνεργασία και αλληλοτροφοδότηση με τις ΕΛΜΕ και την ΟΛΜΕ.
Είμαστε περήφανοι για τον αγώνα αυτό, που συνδέθηκε όχι μόνο με τα γενικότερα προβλήματα της εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών αλλά με τον συνολικό αγώνα του κινήματος ενάντια στις πολιτικές βάρβαρης λιτότητας και περικοπών στα κοινωνικά αγαθά, ΕΕ και ΔΝΤ. Έναν αγώνα που ξεκίνησε με τη μεγάλη απεργία το Σεπτέμβρη του 2013 και συνεχίστηκε με κινητοποιήσεις κάθε μορφής (καταλήψεις, διαμαρτυρίες, συλλαλητήρια, παρεμβάσεις σε δημόσιες εκδηλώσεις κ.λπ.) Είμαστε περήφανοι γιατί η ομοσπονδία μας στήριξε δυναμικά τους εκπαιδευτικούς σε αυτό, τον πράγματι δύσκολο, αγώνα. Ο αγώνας αυτός είχε χαρακτηριστικά κινηματικής διαπραγμάτευσης και ανάπτυξης πρωτοβουλιών από τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς της βάσης. Είχε επίσης χαρακτηριστικά αλληλεγγύης με άλλους κλάδους εργαζομένων, όπως οι σχολικοί φύλακες, οι διοικητικοί των ΑΕΙ, οι καθαρίστριες, οι απολυμένοι της ΕΡΤ, αλλά και με εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα.
