Ξημέρωσε η επόμενη ημέρα!
Η ημέρα να πάρουμε τα χαρτιά της απόλυσης…
Πρωί – πρωί στη Διεύθυνση για τα χαρτιά και μετά στον ΟΑΕΔ… Πάλι στην ανεργία!
Μαζεύουμε τα μπαγκάζια μας, σαν τους περιπλανώμενους Ρομά και ετοιμαζόμαστε για την επιστροφή… Είμαστε εκπαιδευτικοί!
Μπήκαμε με όνειρα στις σχολές μας, μπήκαμε με διάθεση για δουλειά, με όρεξη για προσφορά, με μεράκι για τα παιδιά και την εκπαίδευση… Πάνε πολλοί μήνες που εργαζόμαστε…
Σταμάτησε και η Διαμαντοπούλου να αναγνωρίζει την προϋπηρεσία μας και χάσαμε το μέτρημα, αλλά λένε πως φέτος ξαναρχίζει…
Έχει πια σημασία; Δε νομίζω! Δε βλέπω πλέον φως στον πλανήτη εκπαίδευση! Με έχει πιάσει η απελπισία…
Τελικά «Τι ζωή μου ποιος την κυβερνά;»…
Πάλι κακές σκέψεις… Πάλι απογοήτευση! Τα ίδια και τα ίδια κάθε χρόνο!
Το κουρσάκι φορτωμένο περιμένει!
Γυρνάω για τελευταία φορά και κοιτάζω το σπίτι που φιλοξένησε αυτή τη χρονιά τη ζωή μου, τα όνειρά μου, τις αγωνίες μου, τη μοναξιά μου!
Δακρύζω… Δύσκολη ώρα! Αλλά ο χρόνος δε βοηθά… Φεύγω!
Του χρόνου πάλι, ποιος ξέρει που…
Σιγοτραγουδώ: «Δεν έχω τόπο, δεν έχω ελπίδα, δε θα με κλάψει καμιά πατρίδα»!
Οι Ρομά της εκπαίδευσης έχουμε ραντεβού στο λιμάνι… Φεύγουμε παρέα…
Του χρόνου πάλι!
Καλή αντάμωση αδέρφια…
Με το καλό να (ξανα)δουλέψουμε το Σεπτέμβρη!
