Γλύκα είναι να ακούς το πρωί “Κααλημέεεεραααα κυρίαααα Λίναααα!” και να βλέπεις χαμόγελα.Γλύκα είναι να σου κάνουν μαζική αγκαλίτσα όλα τα παιδάκια μαζί.
Γλύκα είναι να ξέρεις ότι αγαπιέστε όπως η μαμά και τα παιδάκια: όσο και να μαλώσετε, την επομενη στιγμή αγαπιέστε παράφορα!
Γλύκα είναι η πρώτη φορά που o μαθητής σου διαβάζει μια ολόοοκληρη λέξη!
Να βλέπεις τα παιδάκια σου να μιλάνε ευγενικά μεταξύ τους και να “είναι όλα φίλοι”.
Να έρχεται το παιδάκι που κάποτε μαζευόταν όταν ήθελες να το χαϊδέψεις (μιας και έτρωγε ξύλο στο σπίτι) και να σου κάνει από μονο του μια αγκαλιά σκέτη παγίδα.
Ευτυχία είναι το παιδάκι που κάποτε ζωγράφιζε μονο με μαύρο, να ζωγραφίζει κάτι κίτρινο και ροζ και να σου λέει “αυτό είναι το σχολείο ΜΑΣ”
Ευτυχία είναι το χαμόγελο του παιδιού που δεν έχει ρούχα, όταν το ίδιο του το σχολείο του παρέχει διακριτικά μπογιές, ρούχα, σχολικά…
Ευτυχία είναι να σε αγαπάει κάποιος ΤΟΣΟ
Να σε νοιάζονται ει-λι-κρι-νά
Να ξέρεις ότι αν υπάρχουν αγνά πλάσματα σε τούτο τον πλανήτη, εκτός από τα ζώα, τότε εσυ ασχολείσαι με αυτά.
Να σου λέει αυτός που κοροϊδεύανε “σκράπα” : “κυρία τελικά η Φυσική μου αρέσει, ίσως γίνω επιστήμονας”.
Να σε καλούν τα παιδιά στο παιχνίδι τους.
Να συζητάς με… “το μέλλον του κόσμου”.
Να σου λένε οι γονείς “ευχαριστώ”.
Να χτυπάει κουδούνι για σχόλασμα και να λένε τα μικρά “από τώωωρα;”
Ευτυχία είναι να χεις κουτιά ολόκληρα με ζωγραφιές γεμάτες χρώματα, καρδιές, σπιτάκια… και φωτογραφίες από εκδρομές με καπελάκια, παγωτά, παιδικές φόρμες, χειροτεχνίες , νεροπίστολα και χαμόγελα.
Ευτυχία είναι να γυρνάς σπίτι ζαλισμένη,να ξέρεις ότι πρέπει στο σπίτι να διαβάσεις και να προετοιμαστείς, αλλά να είσαι σίγουρη ότι η δουλειά σου πιάνει τόπο:
Στο σχολείο βιώνεις από τις πιο λατρεμένες καταστάσεις, μέχρι τα πιο θλιβερά συναισθήματα.
Να βιώνεις μαζί με μαθητή σου τα παρελκόμενα της αναπηρίας του.
Να βλέπεις ζωγραφιές του μαθητή σου γεμάτες μαύρο, καφέ και σκούρο μπλε και πρόσωπα με λυπημένες φάτσες.
Να παρακολουθείς τον ρατσισμό, από παιδάκια μικρά.
Να βλέπεις παιδί που δεν έχει ούτε να φάει στο διάλειμμα.
Παιδί που δεν έχει πάρει ποτέ δώρο.
Παιδί που τρώει τόσο ξύλο, που την πρώτη φορά που πήγες να το χαϊδέψεις, μαζεύτηκε.
Παιδί που ντρέπεται για τους γονείς του, τα ρούχα του, την τσάντα του, τον εαυτό του.
Παιδιά που από τα 6 τους κιόλας, περιορίζουν τα όνειρά τους στο ελάχιστο.
Παιδιά που ενώ γεννήθηκαν στη Ελλάδα και ξέρουν μόνο αυτή τη χώρα, δεν έχουν χαρτιά…και το γνωρίζουν.
Παιδιά που τα χει παρατήσει η μάνα τους και βλέπουν το μπαμπά τους με άλλες γυναίκες.
Παιδιά που δεν έχουν ούτε για παπούτσια, ούτε για φόρμες, ούτε για τίποτα.
Παιδιά που κανεις δε νοιάζεται αν θα πάνε σχολείο. Αν καταφέρουν και ξυπνήσουν μόνα τους κι έχουν κάτι να φορέσουν, έρχονται. Και τι να σου πουν όταν τα ρωτάς “γιατί δεν έρχεσαι στο σχολείο;” Να σου πουν ότι βράχηκαν τα παπούτσια τους και δεν είχαν άλλα; Να σου πουν ότι τη νύχτα δε μπόρεσε να κοιμηθεί από το φόβο, γιατί η αστυνομία κυνηγούσε τον πατέρα του; Ότι όλα τα παιδιά θα έφερναν λεφτά για να πάμε θέατρο κι αυτό δεν είχε; Ότι το προηγούμενο βράδυ ο μπαμπάς και η μαμά δερνόντουσαν;
Θες να καταλάβεις τα παιδιά σου και όταν σου λένε την αλήθεια (γιατί τα παιδάκια το πιο συνηθισμένο είναι να σου τη λένε τελικά και μάλιστα από μόνα τους) εύχεσαι να μην την είχες μάθει ποτέ. Και ο μαθητής σου να ήταν απλά κακομαθημένος.
Υπάρχουν στιγμές στο σχολείο αβάσταχτα πικρές και θλιβερές. Ανησυχείς για το μέλλον και το παρόν των παιδιών, τα ξέρεις σαν παιδιά σου, αλλά δεν μπορείς να κάνεις ό,τι θα ήθελες γι αυτά. Μόνο προσπαθείς. Προσπαθείς να φέρεις όση χαρά μπορείς, να είσαι δίκαιος, προσπαθείς να μην σου ξεφευγουν πράγματα που μπορεί να θυμησουν σε ένα παιδί ό,τι δεν έχει. Προσπαθείς να είσαι τρυφερός, ειλικρινής κι έτοιμος να ξελαφρώσεις το παιδί από τον πονο του , να του αγοράσεις τετράδια και μπογιές και να τα βάλεις κρυφά στην τσάντα του. Να του δώσεις όσα ερεθίσματα μπορείς: θέατρο, σινεμά, βιβλία, χορός,εκδρομές, γιορτές, ποίηση … Να σκουπίσεις το δάκρυ τους, το φόβο τους. Να νιώσουν ασφαλή στο σχολείο, να αγαπηθούν από τους συμμαθητές τους.
