(Πήραμε και δημοσιεύουμε από συνάδελφο δάσκαλο το παρακάτω κείμενο)
Και να που έφτασε η ώρα της κρίσης…
Η ώρα που η πολιτεία – επιτέλους – εμπιστεύτηκε και τη δική μου κρίση και όχι πλέον την κρίση των μεγαλοτσιφλικάδων του συνδικαλισμού!
Λοιπόν έχω κατασταλάξει σε γνώμη γιατί:
Δεν μπορώ να ξεχάσω πέρυσι τέτοιο καιρό που ερχόσουν στο Σύλλογο Διδασκόντων συνάδελφε Διευθυντή και κούναγες το δάχτυλό σου λέγοντας μας: «Ξέρω από τώρα ποιοι θα μπουν στο 15%…»
Γιατί;
Επειδή εσύ συμβιβάστηκες αμέσως με το κατεστημένο, με το έκτρωμα της αξιολόγησης;
Επειδή θέλησες να γίνεις υπηρέτης αφεντάδων και όχι υπηρέτης του δημόσιου σχολείου;
Επειδή νόμιζες ότι θα γίνεις ένας μικρός επιθεωρητής, να μπορείς να κόβεις κεφάλια;
Το σχολείο μας (και οι εκπαιδευτικοί του) αξίζει μια καλύτερη τύχη.
Δεν θέλει Διευθυντές ανθρώπους που θα του κουνούν το δάχτυλό τους, αλλά ανθρώπους που θα ανοίγουν τα χέρια και θα το αγκαλιάζουν.
Δεν θέλει Διευθυντές ανθρώπους που θα έχουν τους δασκάλους του σχολείου για να τους κάνουν όλες τις δουλειές (πρωτόκολλο, αλληλογραφία, πρακτικά, οικονομικά), ακόμα και τον καφέ και αυτοί να κάνουν δημόσιες σχέσεις και θα είναι όλη την ημέρα στον Η/Υ παίζοντας πασιέντζα…
Αυτούς τους λίγους, τους ελάχιστους θέλουμε να στείλουμε στην τάξη…
Για να γίνουν καλύτεροι και σαν εκπαιδευτικοί και σαν άνθρωποι!
Να έχετε εμπιστοσύνη στην κρίση μας συνάδελφοι υποψήφιοι Διευθυντές!
e-mesara.gr
Πηγή: xenesglosses.eu
