Η μοριοδότηση των υποψήφιων διευθυντών , εκτός των άλλων, αφορά και τη διδακτική υπηρεσία τους. Όσο περισσότερη διδακτική υπηρεσία είχαν τόσο περισσότερα μόρια πήραν μέχρι το ανώτατο όριο. (Υπηρεσιακή κατάσταση: 11 μονάδες κατ’ ανώτατο όριο. Οι μονάδες αυτές υπολογίζονται με βάση τη διδακτική υπηρεσία αποτιμώμενη με 1 μονάδα για κάθε έτος πέραν του χρόνου που αποτελεί προϋπόθεση για τη συμμετοχή στη διαδικασία επιλογής.) Η εμφανής λογική- παιδαγωγική που διέπει τη σχετική μοριοδότηση είναι: Όσο περισσότερη διδακτική υπηρεσία έχει κάποιος εκπαιδευτικός, τόσο πιο έμπειρος είναι και άρα καλύτερος, και για αυτό πρέπει να πάρει περισσότερα μόρια.
Είναι καλύτερος όμως ένας εκπαιδευτικός με διδακτική υπηρεσία περισσότερη από κάποιον άλλο; Πώς διανύθηκε αυτή η διδακτική υπηρεσία του παλιού και έμπειρου συναδέλφου; Διανύθηκε χωρίς επαφές και συνεργασίες με συναδέλφους; Μήπως το κριτήριο( διδακτική υπηρεσία) έπρεπε να προσδιορίζεται και από το βαθμό συνεργατικότητας που επέδειξε κατά τη διάρκεια του επαγγελματικού του βίου; Και γιατί να συμπεριλαμβάνεται και η συνεργατικότητα σε αυτό το κριτήριο; Για ποιο λόγο είναι σημαντική;
Ο Andy Hargreaves στο κεφάλαιο «Νοοτροπίες εκπαιδευτικών. Ένας στόχος αλλαγής» που περιλαμβάνεται στο βιβλίο του Michael Fullan & Andy Hargreaves, H εξέλιξη των εκπαιδευτικών, Εκδ. Πατάκη, 1995 μας εξηγεί ότι η συνεργατικότητα που αναπτύσσουν οι εκπαιδευτικοί στο χώρο εργασίας τους θεωρείται τα τελευταία χρόνια ένας από τους κύριους παράγοντες που επηρεάζουν τα εκπαιδευτικά αποτελέσματα. Αυτή η συνεργατικότητα πολλές φορές είναι περιορισμένη και οφείλεται στην μοναχικότητα του επαγγέλματος που βιώνει ο εκπαιδευτικός μέσα στην τάξη. Παρόλα αυτά, πολλοί εκπαιδευτικοί κάνουν προσπάθειες να αναπτυχθούν επαγγελματικά οικοδομώντας σχέσεις συνεργασίας με συναδέλφους τους. Συνεργασίες όμως που δεν εξαντλούνται μόνο στην ανταλλαγή φύλλων εργασίας ή συζητήσεις για τεχνικές πειθαρχίας και άλλα, αλλά και σε πιο ουσιώδης συνεργασίες όπως αναφέρονται παρακάτω.
Νίκος Παντέρας
