Ο Ε.Ο.Π.Π.Ε.Π. μπήκε στη ζωή μου πριν από τρία χρόνια, όταν θέλησα να βγάλω άδεια διδασκαλίας ξένων γλωσσών. Είχα κάποιες απορίες σχετικές με το θέμα και θέλησα να τηλεφωνήσω εκεί για να μου τις λύσουν – ως αρμόδιοι. Στις δύο εβδομάδες που τηλεφωνούσα, επανηλειμμένα, οι γράμμες ήταν πάντα κατειλημμένες, και όταν κατάφερνα να πιάσω γραμμή, δεν απαντούσε κανείς. Ήταν ένας οργανισμός-φάντασμα; Ή μήπως είχαν τελικά τόσο μεγάλο φόρτο εργασίας; Να επισημάνω πως ο συγκεκριμένος οργανισμός αποτελείται από διάφορα τμήματα, για τα οποία έχει τουλάχιστον για το καθένα 4-5 γραμμές. Μετά και από δυο-τρια e-mail που τους έστειλα, πήρα μια απάντηση μετά από ένα μήνα, μόνο που τότε δεν είχε καμία σημασία.
Οι εξετάσεις ήταν να πραγματοποιηθούν τον Σεπτέμβριο, ξεκίνησαν τον Νοέμβριο. Αυτό μπορώ να το δικαιολογήσω καθώς η συμμετοχή ήταν πολύ μεγάλη, μιας και οι εξετάσεις είχαν να πραγματοποιηθούν από το 2011. Δύο εβδομάδες πριν από την ημερομηνία των εξετάσεων, βλέπω στους πίνακες που δημοσίευσαν στην ιστοσελίδα του οργανισμού, ότι δίνω εξετάσεις στην Αθήνα και όχι στην Θεσσαλονίκη όπως είχα δηλώσει. Πολλά τηλέφωνα. Και πάλι. Καμία απάντηση. Και πάλι. Μετά από κάποιες ημέρες, αρκετά εκνευρισμένη, τηλεφωνώ σε όλα τα τμήματα του Ε.Ο.Π.Π.Ε.Π. Κάποιος θα απαντήσει δεν μπορεί… Απαντά κάποιος κύριος από το λογιστήριο. Του λέω αμέσως το πρόβλημα μου. Μου απαντά μέ άνεση, «ξέρεις κοπέλα μου πόσοι μας το λένε αυτό;». Αρχίζω να ξεφωνίζω σαν την τρελή. «Σε λίγο θα επικοινωνήσει κάποιος μαζί σου» μου λέει συμπονετικά. Επιτέλους κάποιος με λυπήθηκε, σκέφτομαι.
Στα επόμενα πέντε λεπτά, όντως κάποια κυρία επικοινώνησε μαζί μου, λέγοντας μου πως να μην ανησυχώ γιατί θα δώσω εξετάσεις στην Θεσσαλονίκη. Στο ερώτημα μου γιατί ποτέ κανείς δεν απαντά στα τηλέφωνα, δεν μου έδωσε μια σαφή απάντηση. Δεν την πίστεψα. Έστειλα μια φίλη μου που μένει κοντά στην περιοχή του οργανισμού -και κακώς δεν το είχα κάνει πιο πριν- να ρωτήσει και εκείνη προσωπικά για το πρόβλημά μου. Η απάντηση τους ήταν πως το λάθος ήταν δικό μου, αλλά πλέον το έχουν διορθώσει. Δεν με ένοιαξε, ας ρίχνουν το λάθος σε μένα, εξετάσεις μπορώ να δώσω;
Ήρθε η ημέρα των εξετάσεων, φυσικά κανείς δεν με ενημέρωσε ότι από την στιγμή που έγινε λάθος στον τόπο που θα έδινε εξετάσεις, το εξεταστικό κέντρο της Θεσσαλονίκης ενημερώθηκε καθυστερημένα και δεν θα έδινα στην αίθουσα που ήταν προγραμματισμένη για την ειδικότητά μου. Στα τελευταία λεπτά, με την ψυχή στο στόμα, να ψάχνω σε ποια αίθουσα δίνω. Τελικά την βρήκα. Όπως αποδείχτηκε «το ίδιο λάθος» είχαν κάνει και άλλοι υποψήφιοι καθώς δεν έδιναν στην αίθουσα της ειδικότητάς τους, περνώντας και αυτοί τα ίδια που πέρασα και” γω.
Πέρασα με επιτυχία τις εξετάσεις. Το πτυχίο δεν ξέρω πότε θα το λάβω στα χέρια μου. Την αίτηση παραλαβής πάντως την έστειλα – όπως μας ζητησαν άλλωστε. Χθες προσπάθησα να τηλεφωνήσω και πάλι. Ε εντάξει… απάντηση δεν πήρα. Δεν προσπαθώ ξανά. Έστειλα και δυο e-mail. Σε κανένα μήνα μπορεί να μου απαντήσουν, γιατί μετά έρχεται και καλοκαίρι, οπότε…
Είναι απαράδεκτο με τόση ανεργία, να προσπαθείς να πας ένα βήμα παραπέρα, με ένα πτυχίο που μάλλον θα μείνει και αυτό κρεμασμένο στον τοίχο ή σε κάποιο συρτάρι, και να μην υπάρχει ένας αρμόδιος να σου δώσει μια απάντηση όταν την χρειάζεσαι και κυρίως να μην σέβεται τον κόπο σου και την αγωνία σου. Οι εξετάσεις επαναλαμβάνονται και πάλι. Είπαμε είχαν τρία χρόνια να γίνουν… Καλή επιτυχία σε όσους θα δώσουν και υπομονή…
Νίκη Κεφαλά
