Μία δολοφονία μασκαρεμένη σε αυτοκτονία ταρακουνάει την καθημερινότητα μας και μαζί της μια λέξη εισβάλει στο λεξιλόγιο μας, πρωτοστατεί στις τηλεοπτικές καμπάνιες, γράφεται με μεγάλους τίτλους στον τύπο και αποτελεί πρώτο θέμα στις ειδήσεις και στα μεσημεριανάδικα.Bullying: Πρόκειται για νέα μόδα; Για σύγχρονο φαινόμενο; Είναι κάτι παροδικό ή ήρθε για να μείνει; Είναι αποτέλεσμα της σημερινής χαλεπής πραγματικότητας; Αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης που μαστίζει την παγκόσμια κοινότητα; Είναι αποτέλεσμα της έκπτωσης των αξιών και της ανθρωπιστικής κρίσης; Τι δουλειά έχει το “Bullying” στην αθάνατη και αγνή Ελληνική επαρχία; Τι δουλειά έχει το “Bullying” στη χώρα του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, στη χώρα της ανεμελιάς, του φιλότιμου και της φιλοξενίας;
“Bullying” στα αγγλικά και λίγο πιο δύσκολο και τρομακτικό στα Ελληνικά «ενδοσχολική βία» ή εναλλακτικά «σχολικός εκφοβισμός». Με όποιο τρόπο και να το πει ή να το γράψει κανείς, το “Bullying” αποτελεί μια πραγματικότητα που στιγματίζει και αμαυρώνει την ανέμελη και «ρομαντική», κατά τους μεγάλους, ζωή των εφήβων. Bullying λοιπόν, η αθώα σχολική καθημερινότητα. Bullying σε λεκτική, σωματική, ψυχολογική ,σεξουαλική, κοινωνική και ηλεκτρονική μορφή. Απειλές, εκβιασμοί, απομόνωση, καζούρα, βασανισμοί, υπονοούμενα, κλωτσιές, μπουνιές, ρατσιστικές ατάκες, ταμπέλες, παρατσούκλια, ανοιχτές επιθέσεις ή μικροπράγματα που πληγώνουν, ταπεινώνουν και αποθαρρύνουν.
Ας μη στρουθοκαμηλίζουμε και εκπλησσόμαστε υποκριτικά. Παιδιά θύματα και παιδιά θύτες, τραμπούκοι, νταήδες, σωστοί «άντρες», παιδιά θύματα και θύτες ταυτόχρονα, δεν είναι παρά παιδιά-γεννήματα της αυθεντικής Ελληνικής οικογένειας. «Παιδιά είναι παίζουν», «άσε να φάει και καμία, να ρίξει και καμία, πρέπει να σκληραγωγηθεί», «καλύτερα να πεθάνω παρά να μου βγει gay» : Έλληνες γονείς που ξεχνούν ότι ήταν και αυτοί νέοι, που διαγράφουν τις τρέλες, τα πάθη και τα «λάθη» της δικής τους νεότητας και παρουσιάζουν στο παιδί τους ένα ψεύτικο παρελθόν, καθαρό, ιδανικό και αθώο, θεωρώντας ότι έτσι το βοηθάνε να χτίσει ένα υγιές μέλλον ενώ στην πραγματικότητα τορπιλίζουν το παρόν του κάνοντάς το να νιώθει ενοχικά για οτιδήποτε και να μην τολμά να τους μιλήσει για τίποτα. Αλλά πώς να τους ανοιχτεί, πώς να εκμηστηρευτεί τους έρωτες, τις φοβίες, τις ανασφάλειες , τα καθημερινά του προβλήματα και άγχη όταν ξέρει οτι θα το κατακρίνουν, όταν φοβάται την τιμωρία, όταν το έχουν κάνει να νιώθει ότι δεν είναι αρκετά ικανό να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις και στην εικόνα του ιδανικού παιδιού που προβάλλουν πάνω του; Έλληνες γονείς που ασκούν ψυχολογική βία και ηθικό εκβιασμό στα παιδιά τους για να εξασφαλίσουν ότι δε θα ξεφύγουν από αυτό που οι ίδιοι -και η κοινωνία- θεωρούν «φυσιολογικό», είτε πρόκειται για τον τρόπο ντυσίματος, το στυλ ή τις σεξουαλικές εμπειρίες και προτίμησεις.
Πώς είναι δυνατόν να μην ακμάσει το “ Bullying” στην Ελλαδάρα μας όταν οι τηλεπαρουσιαστές το παίζουν νταήδες και ξερόλες και εξευτελίζουν συστηματικά όποιον κακομοίρη δεν ανταποκρίνεται στα στάνταρ τους; Όταν οι παρουσιάστριες μεσημεριανών εκπομπών μοιράζουν βραβεία «ταπείνωσης» στους πιο κακοντυμένους; Όταν οι κατά τα άλλα δημοσιογράφοι ψυχαγωγικών εκπομπών προβάλλουν συνεχώς βιντεάκια που διασύρουν όποιον ξεφεύγει από τη «νόρμα» που καθορίζει το ύψος, τα κιλά και το μέγεθος των αυτιών μας; Και να σου ξαφνικά η βασίλισσα της μεσημεριανής ζώνης και επικεφαλής του τηλεοπτικού “Bullying” να να πέφτει από τα συννεφα τάχα μου τάχα μου και να κάνει αφιέρωμα καταγγέλλοντας υποκριτικά τους «τραμπούκους».
Πώς είναι δυνατόν να μην ακμάσει το “ Bullying” στην Ελλαδάρα μας όταν στο σχολείο δεν διδαχτήκαμε ποτέ να αποδεχόμαστε το διαφορετικό ως πραγματικότητα, να αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας μέσα στο ξένο, να μοιραζόμαστε, να συζητάμε, να σεβόμαστε και να αγαπάμε. Σε μια κοινωνία λοιπόν που οδηγείται καθημερινά στον εκφασισμό με ραγδαίους ρυθμούς και επιβραβεύει την πόλωση ( Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, Έλληνες-Ξένοι, άσπροι-μαύροι, straight-gay ) και μάλιστα με πρωτοστάτες πολλούς από εμάς, το σχολείο μετατρέπεται σε ρινγκ και σε ζούγκλα, γιατί στη ζούγκλα επικρατεί και εφαρμόζεται πάντα το δίκιο του ισχυρού.
Όσοι από τους σιωπηρούς πλειοψηφούντες αναγνωρίζουν τη μοναδικότητα του καθενός από εμάς και θεωρούν τη διαφορετικότητα πλούτο στο πολύχρωμο μωσαϊκό που είναι ο κόσμος μας, ας προσπαθήσουν να χαράξουν όχι μόνο έναν καινούριο δρόμο, αλλά άπειρους δρόμους και γέφυρες όπου θα μπορούν να βαδίσουν όλοι ελεύθερα χωρίς το φόβο του “Bullying”. Εμείς, «οι νέοι του αύριο» όπως λένε προτρέχοντας οι μεγάλοι, πρέπει να επιλέξουμε τώρα αν θέλουμε να ζήσουμε ως θύτες και θύματα στο σχολικό μικρόκοσμο που μας αναλογεί στο παρόν και που θα αποτελέσει τον καθρέφτη της αυριανής κοινωνίας, ή ως ελεύθεροι άνθρωποι που θα διαμορφώσουν έναν κόσμο αποδεσμευμένο από κάθε είδους στεγανά και παρωπίδες. Λόγια ειπώθηκαν αρκετά και θα ειπωθούν κι άλλα. Ας αφήσουμε τους νταήδες να έχουν τον τελευταίο λόγο και εμείς ας απαντήσουμε με δράσεις.
Κωνσταντίνα Δημοπούλου
Μαθήτρια της Β’ Λυκείου του 1ου ΓΕΛ Ελευσίνας
