Σκέψεις μετά από μια ενδιαϕέρουσα συζήτηση που είχα με εκλεκτούς συναδέλϕους κάνοντας μεταξύ μας κριτική σε μια ομιλία)
Δυστυχώς η κατάσταση στην παιδεία είναι τραγική. Η ελληνική Παιδεία στέκεται στο ύψος των περιστάσεων μόνο μέσα από το μεράκι και τη διάθεση των δασκάλων. Η οικονομική κρίση δεν είναι δικαιολογία! Και την περίοδο των «παχιών αγελάδων» η παιδεία ήταν πάντα το αποπαίδι του κάθε κρατικού προϋπολογισμού, όσο για τους εκπαιδευτικούς, η λέξη «δασκαλάκος» νομίζω χαρακτηρίζει την κατάσταση. Ήταν και είναι η κατηγορία εργαζομένων που είναι πάμϕτωχοι οικονομικά, αλλά πάμπλουτοι σε ϕαντασία, κουράγιο και αγάπη για το μέλλον της πατρίδας μας, δηλαδή το παιδί. Ενώ ο Έλληνας μέσα στο DNA έχει την εξυπνάδα και την εϕευρετικότητα, στους διεθνείς μαθητικούς διαγωνισμούς, οι συμμετέχοντες (εκτός εξαιρέσεων) δεν παίρνουν τη θέση που τους αξίζει. Αιτία; Για μένα το πεπαλαιωμένο εκπαιδευτικό σύστημα. Το σύστημα της ϕωτοτυπίας, της αποστήθισης και του «από εδώ μέχρι εκεί απ’ έξω», χαρακτηριστικά που αποτελούν πρωτοτυπία και παραδείγματα προς αποϕυγή για πολλούς λαούς. Ένας εκσυγχρονισμός σίγουρα απαιτεί χρήματα. Με κάποιες αλλαγές του τρόπου διδασκαλίας όμως ο Έλληνας δάσκαλος μπορεί να κάνει θαύματα. Δηλαδή οι Φινλανδοί, που έχουν το καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα, απευθύνονται σε καλύτερα μυαλά; Σίγουρα όχι! Έχουν όμως το καλύτερο ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ.
Ένα σύστημα που στοχεύει σε συγκεκριμένο τρόπο διαδασκαλίας, όχι υπερβολική διδακτέα ύλη (εμείς θέλουμε να μπουν τα παιδιά στο πανεπιστήμιο από το Δημοτικό) χωρίς κόπο (δεν υπάρχουν οι ατέλειωτες ώρες μελέτης σε υποχρεωτική ύλη, αλλά ατέλειωτες ώρες έρευνας σε αντικείμενα που ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΝ τον μαθητή), αλλά με τρόπο που κάνει το παιδί να αγαπάει να πηγαίνει στο σχολείο που δεν το υποχρεώνει να μαθαίνει ανούσια πράγματα, αλλά το μαθαίνει πώς να μαθαίνει πράγματα που το ενδιαϕέρουν έχοντας σύμμαχο στην προσπάθειά του, έναν δάσκαλο που του δείχνει το πώς θα βρει αυτό που χρειάζεται και του εξηγεί το γιατί θα πρέπει να το κάνει αυτό και μέσω αυτού να παίρνει απαραίτητες γνώσεις και εϕόδια απλά, που θα τα θωρακίσουν στις απαιτήσεις του 21ου αι. Για παράδειγμα…
Προσαρμοστικότητα. Να μπορεί δηλαδή το παιδί από μικρό να προσαρμόζεται άμεσα στις οποιεσδήποτε αλλαγές. Δυστυχώς σήμερα, ό,τι δεν προσαρμόζεται πεθαίνει. Παράδειγμα τρανό, η Kodak. Για τον 20ό αιώνα η Kodak ήταν το συνώνυμο για τη ϕωτογραϕία. Δεν προσαρμόστηκε στα νέα δεδομένα, πέθανε. Και μάλιστα σήμερα που οι άνθρωποι ϕωτογραϕίζουν τα πάντα χρησιμοποιώντας τη ϕωτογραϕία περισσότερο από την εποχή της ακμής της Kodak. Μέσα από το Facebook αποτυπώνουν ό,τι προσωπικό ή μη θέλουν «Να ο πρωινός μου καϕές, να το ταγεράκι που αγόρασα κλπ».
Το παιδί λοιπόν πρέπει να μάθει να προσαρμόζεται στα οποιαδήποτε νέα δεδομένα της ζωής του. Αντί γι’ αυτό, εμείς του παρέχουμε καλουπωμένη γνώση (λέγε με βιβλίο ύλης) με αρχαίο τρόπο παράδοσης και συγκεκριμένα παλαιού τύπου τεστ, με μοναδικό στόχο τη μετατροπή των γνωστικών αντικειμένων σε πακέτα γνώσεων που θα πρέπει να απομνημονευτούν προσωρινά, μιας και μετά το τεστ ξεχνιούνται και μάλιστα με ευχαρίστηση από τα παιδιά ή να συσσωρευτούν στη μνήμη, για να μπουν τα παιδιά υποχρεωτικά σε κάποιο Πανεπιστήμιο. Μάλιστα, όταν μπουν, ζουν ένα όνειρο που πολλές ϕορές δεν είναι δικό τους και όταν βγουν, ζουν τον εϕιάλτη της ανεργίας. Προσαρμοστικότητα κάτω από το μηδέν για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα που συνεχίζει να προτρέπει τα παιδιά σε λάθος δρόμο και σε όϕελος της παραπαιδείας.
ΔΕΙΤΕ ΟΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ
