Διήμερη Επιμόρφωση
28 & 29 Σεπτεμβρίου | Αθήνα
Η διδασκαλία της νέας ελληνικής γλώσσας την τελευταία δεκαπενταετία έχει μεταβληθεί ριζικά τόσο ως προς τη σκοποθεσία της όσο και ως προς τη μεθοδολογία της. Παλαιότερα, στο πλαίσιο της γλωσσικής διδασκαλίας στο λύκειο, οι μαθητές εξασκούνταν στην κατανόηση των κύριων νοημάτων ενός κειμένου και στην παραγωγή κειμένων δοκιμιακού χαρακτήρα, με άλλα λόγια καλλιεργούσαν πρακτικές αναγνωριστικού γραμματισμού και ανέπτυσσαν δεξιότητες βάσει του αυτόνομου μοντέλου του γραμματισμού.
Στη σύγχρονη γλωσσική διδασκαλία, οι μαθητές προσεγγίζουν κείμενα που ανήκουν σε ποικιλία κειμενικών ειδών με στόχο την κατανόηση και την ερμηνεία τους σε γλωσσικό και νοηματικό επίπεδο (αξιολόγηση των γλωσσικών και των υφολογικών επιλογών του συγγραφέα, διερεύνηση και επισκόπηση των ρητά διατυπωμένων και των υπονοούμενων ιδεών, σύνδεση του κειμενικού νοήματος με το κοινωνικοπολιτισμικό πλαίσιο, όπως και με τα χαρακτηριστικά του συγγραφέα και του αναγνώστη). Επίσης, οι μαθητές καλούνται να παραγάγουν (μονοτροπικά ή πολυτροπικά) κείμενα, τα οποία ανήκουν σε διαφορετικά είδη λόγου και υπηρετούν συγκεκριμένους επικοινωνιακούς στόχους και κοινωνική λειτουργία. Επομένως, μέσω της γλωσσικής διδασκαλίας καλλιεργούνται πρακτικές κοινωνικού, λειτουργικού, κριτικού αλλά και ψηφιακού γραμματισμού.
Στο πλαίσιο της παρούσας επιμόρφωσης, παρουσιάζεται το νέο στοχοθετικό πλαίσιο και οι προοπτικές της γλωσσικής διδασκαλίας στο λύκειο, με βάση τα νέα προγράμματα σπουδών, αναλύεται η θεωρητική βάση του σύγχρονου γλωσσοδιδακτικού πεδίου και δίνονται παραδείγματα διδασκαλίας της παραγωγής και της κριτικής πρόσληψης κειμένων.
