της Έλενας Λαζαρίδου
«Όχι, κοπέλα μου, το ότι ο δικός σου έχει καλό σκοπό δεν αποτελεί κοινωνικό κριτήριο. Εξακολουθούν να σε προσπερνάνε οι παντρεμένοι!»
Ναι, είναι γεγονός. Το υπουργείο μάς φέρνει πιο κοντά. Μας κάνει να κοιτάμε με άλλο μάτι τους συναδέλφους μας και δημιουργεί ευνοϊκό κλίμα για σύναψη σχέσεων με απώτερο σκοπό τον γάμο. Ή μάλλον με απώτερο σκοπό την καλή τοποθέτηση αλλά ο σκοπός αγιάζει τα μέσα…
Πολλοί γάμοι, λοιπόν, τελευταία. Κι εντελώς συμπτωματικά ο ένας τουλάχιστον από τους δύο είναι αναπληρωτής. Ότι είμαστε αγαπησιάρικος κλάδος, είμαστε. Αλλά ο νόμος λέει πως αν έχεις βάλει στεφάνι, οι υπόλοιποι αναπληρωτές θα τρώνε πάντα τη σκόνη σου. Ένα έγγραφο, δυο υπογραφές και τσουπ! Επιλέγεις πρώτος/πρώτη σχολείο, κι ας πατάς για πρώτη φορά το πόδι σου σε Πρωτοβάθμια, κι ας έχουν οι άλλοι πίσω από σένα 10 χρόνια προϋπηρεσία. Ο νόμος, επαναλαμβάνω.
Ήρθε να προστεθεί τώρα και η ρύθμιση του υπουργείου που αναγνωρίζει το σύμφωνο συμβίωσης ως πιστοποίηση γάμου και αρχίσαμε πάλι το αγαπημένο μας χόμπυ, να κανιβαλίζουμε! Δε μας έφταναν τα πιστοποιητικά γάμου (πολιτικού ή θρησκευτικού), μας περνάνε και τα σύμφωνα τώρα! Αίσχος που προχώρησαν στην πράξη αυτή όχι για να ενώσουν τις ζωές τους αλλά για να ωφεληθούν από τις συγκεκριμένες διατάξεις. Ευτελίζουν την ιδέα και την αξία του γάμου και της οικογένειας και μόνο κατακριτέοι μπορεί να είναι. Βλέπετε, εκτός από δάσκαλοι είμαστε και θεματοφύλακες των ηθών.
Είτε μας αρέσει είτε όχι, το σύμφωνο αποτελεί επιλογή πολλών ανθρώπων στον κόσμο κι έπρεπε κάποια στιγμή να γίνει αποδεκτό και στη χώρα μας για όσους δεν επιθυμούν να εμπλακούν στις πατροπαράδοτες διαδικασίες γάμου. Το σύμφωνο αυτό καθαυτό δεν πρέπει να αποτελεί πρόβλημα. Ο γάμος δεν εξαρτάται από τον τρόπο που συνάφθηκε αλλά από την ποιότητα της σχέσης και την καθαρότητα των συναισθημάτων ανάμεσα στο ζευγάρι.
Αυτό στο οποίο πρέπει να επικεντρωθούμε είναι ο προβληματικός νόμος που ισχύει στις τοποθετήσεις μας και γεννά τεράστιες αδικίες ανάμεσα σε έγγαμους (με οποιονδήποτε τρόπο) και άγαμους. Σίγουρα παλαιότερα η αδικία αυτή δεν ήταν έκδηλη καθώς ανάμεσα σε παιδιά 22 ετών δεν έβρισκες και πολλούς παντρεμένους να μισήσεις. Τώρα όμως που μετά δόξης έχουμε καβατζάρει τα 30 ή τα 40, η κατάσταση αυτή τείνει να είναι μόνιμη. Το κίνητρο αυτών των γάμων δε χρειάζεται να μας απασχολεί ούτε αποτελεί μετρήσιμο και αντικειμενικό κριτήριο. Άλλοι ήταν ήδη παντρεμένοι και άλλοι τον επέσπευσαν για να αποκτήσουν τα συγκεκριμένα προνόμια.
Είναι κατάντια να μπαίνει κανείς σε μια τέτοια διαδικασία αλλά ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει; Αφού ο νόμος τους δίνει αυτό το δικαίωμα, γιατί να μην κάνουν χρήση του; Γιατί να μην προσπαθήσουν να βελτιώσουν τη ζωή τους μετά από 8, 10 και 15 χρόνια αναπλήρωσης; Και να το θέσω διαφορετικά: Ποιος από εμάς θα αρνιόταν μια ευνοϊκή τοποθέτηση αν μπορούσε με μια κόλλα χαρτί να την κερδίσει; Και αφού λατρεύουμε να αναζητούμε τα κίνητρα, πώς είμαστε σίγουροι ότι όλα τα παιδιά γεννήθηκαν για να ολοκληρώσουν την ευτυχία του ζεύγους και όχι για να αποκτήσει το ζεύγος το αντίστοιχο κοινωνικό κριτήριο; Κι επίσης πώς μπορούμε να ξέρουμε ότι όλα τα άτομα που εντάσσονται στις ειδικές κατηγορίες ανήκουν πράγματι σε αυτές κι έχουν στην κατοχή τους γνήσια δικαιολογητικά; (δεν είμαι στρίγγλα, ξέρω τι λέω).
Ας σταματήσουμε να το ξεψειρίζουμε το θέμα και ας απαιτήσουμε να αλλάξει ολοκληρωτικά ο νόμος ως προς τις τοποθετήσεις μας, όπου η μοίρα του (για τον οποιονδήποτε λόγο) άγαμου είναι ο πάτος. Ας μπει ένα και μόνο κριτήριο η ύπαρξη παιδιών, που και πάλι μπορεί κάποιος να αδικηθεί αν μετά από 8 χρόνια προϋπηρεσίας τον προσπεράσει κάποιος άλλος με μηδενική προϋπηρεσία και 2 παιδιά.
Και για να το πάω ακόμα παραπέρα, δε μας φταίνε ούτε οι έγγαμοι, ούτε τα παιδιά, ούτε τα μόρια, ούτε τα σύμφωνα, ούτε οι γάμοι και τα στέφανα. Αν ο καθένας μας δούλευε ως αναπληρωτής 1-2 χρόνια το πολύ, ούτε που θα κοιτούσε την κατάσταση των άλλων. Η αιώνια αναπλήρωση μας φταίει. Η αιώνια αδιοριστία. Αυτό και μόνο μας κάνει να μιζεριάζουμε. Έχουμε συνηθίσει τόσο αυτήν την κατάσταση που ξεχάσαμε τι πρέπει να απαιτούμε.
Βοήθα, καλέ μου, μη φαγωθούμε μεταξύ μας, που έλεγε και ο Ξυλούρης, αν και το φαγοπότι έχει χρόνια που άρχισε. Να δούμε αν θα μείνει κανείς να διοριστεί!
πηγή protaodaskalos.blogspot.gr
